‘In het begin moest ik wel wennen hoor. Ik verlangde terug naar mijn eigen appartement. Maar na twee hersenbloedingen en een half jaar revalideren in verpleeghuis Klevarie was dat geen optie. Ik was erg achteruitgegaan. Nu ben ik blij met deze kamer. Ik geniet vooral van het uitzicht op de Sint-Servaasbasiliek en de tuinen van de Zusters onder de Bogen. Ik vind het ook fijn dat ik mezelf nog kan verzorgen en aankleden. Dat hoop ik nog zo lang mogelijk te kunnen doen. Maar ja; je hebt het niet voor het zeggen hè. Ik ben al bijna 94.’
Ondanks haar fysieke beperkingen houdt Rie Franssen niet van stilzitten. ‘Ja; ik doe best veel. Ik ben ook graag onder de mensen. Gisteravond was er bijvoorbeeld een troubadour in het restaurant. Hij speelde verzoeknummers, daar heb ik echt van genoten. Ik zit ook in een handwerkclub. Ik ben nu bezig met een vestje voor mijn achterkleinkind van vijf.
Oh ja; en ik kien een paar keer per week. Dat wordt zo leuk gedaan door twee vrijwilligers, een echtpaar. Zij doen het echt fantastisch. Dat geldt ook voor de medewerkers hier. Al merk ik wel dat ze in vergelijking met een paar jaar geleden minder tijd voor je hebben. Ik krijg gelukkig hulp van mijn kinderen. Ik heb er vier. Mijn dochter doet bijvoorbeeld de was en de boodschappen voor me. En mijn zoon helpt met de administratie. Ze bellen ook regelmatig of ze komen me ophalen voor een uitstapje. Twee keer per jaar bezoeken we ook het graf van mijn man. Hij is helaas maar 64 jaar geworden.’
In de avonduren zit Rie Franssen het liefst alleen op haar kamer. ‘Ik kijk graag naar een praatprogramma of kennisquiz, zoals Twee voor twaalf. Dan blijf ik een beetje bij. Ik schrijf daarom ook graag, met name verhalen en gedichten. Regelmatig staat er iets van mijn hand in het bewonersblad ’t Leimkuilke. Laatst heb ik nog een Maastrichts gedichtje gestuurd, dat gaat als volgt:
Op ’t Vriethof kinst ste parkeren
In de Vogelstruys kinst ste flanere
En in de berekoil missen veer de beren
In het Nederlands gaat het als volgt:
Op ’t Vrijthof kun je parkeren
In de Vogelstruys kun je je amuseren
En in de berenkuil missen wij de beren
‘Ik kan trouwens ook genieten van lekker eten. Misschien zit ik daarom wel in de voedingscommissie, haha. We vergaderen een paar keer per jaar met het locatiemanagement. We bepreken dan onder meer de wensen en klachten van de bewoners. Laatst had ik er zelf één. Ik had me al de hele dag verheugd op friet zuurvlees. Toen het werd geserveerd, was de friet jammer genoeg koud. De hutspot met hachee, die we een paar dagen later kregen, was daarentegen verrukkelijk.’
